Δεν μπορώ να καταλάβω πως έχουμε την απαίτηση από τους φίλους μας να νιώθουν όπως εμείς για αυτούς. Σε ξέρουν και τους ξέρεις, στην ουσία τόσο όσο. Είναι ειρωνικό όταν μιλάμε για δύο ή και περισσότερους ψυχικούς κόσμους να ευελπιστούμε σε μια συνάντηση σε κοινό σταυροδρόμι. Δύσκολη η ταύτιση απόψεων και συνήθειων. Μήπως οι φίλοι είναι ένα υποκατάστατο της ανθρώπινης μοναξιάς? Σε επιλέγουν η τους επιλέγεις? Όταν αναφέρομαι σε υποκατάστατα, δεν είναι κάτι αρνητικό, άπλα είναι μία λέξη που σηματοδοτεί την ημερομηνία λήξης κάποιου πράγματος. Όλοι οι άνθρωποι ήμαστε εγωιστές από την φύση μας, απλά ο τρόπος έκφρασής διαφέρει, το ταμπεραμέντο. Άλλοι το εκδηλώνουν αποτελώντας τον εύκολο στόχο για σχολιασμό και άλλοι το κρύβουν. Ο εγωισμός είναι αυτός που καταστρέφει κάθε είδους κοινωνική επαφή πόσο μάλλον μια φίλια. Θέλουμε να αλλάξουμε τον άλλο και ξεχνάμε την ανθρώπινη τού υπόσταση. Άρα ναι, η φιλία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως υποκατάστατο γιατί χωρίς αμοιβαίες υποχωρήσεις και ουσιαστικές συζητήσεις, στοιχεία ανύπαρκτα τις περισσότερες φορές, αναπόφευκτα θα φτάσει σε τέλμα. Τέλος, τους φίλους τους επιλέγεις και σε επιλέγουν σε συνάρτηση με το γεγονός ότι όλοι έχουμε ως παρονομαστή την ίδια ανάγκη, την καταπολέμηση της ψυχικής μοναξιάς μας.
No comments:
Post a Comment