Αναπνοή.

Είναι πραγματικά άχαρο και οδυνηρό να φτάνεις στο σημείο να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Είναι ελεύθερη πτώση στο κενό. Μία αρχή χωρίς τέλος. Δεν πονάς απλά παρακολουθείς. Είσαι θεατής σε ένα ατελείωτο ταξίδι με φινάλε τους τίτλους τέλους μιας ζωής χωρίς τίτλους αρχής και υπόθεση. Το δέρμα σου παραμένει απαλό χωρίς ρυτίδες, έζησες επί χρόνια τον θάνατο. Είσαι αυτός που έκρυψε το φεγγάρι, δεν έκλεισε τα μάτια και έδιωξε τα όνειρα. Το φως έπεφτε στο πρόσωπο σου και όμως ήταν σκοτεινό, μια σκιά κουρασμένη και γέρικη έδειχνε τον ρυθμό της ψυχής σου. Το ηχόχρωμα σου μελαγχολικό, θύμιζε το βαλς των χαμένων ονείρων του Μάνου μας. Έκρυβε την αθωότητα που δεν μπόρεσες να χάσεις άλλα και την επιθυμία για να ζήσεις χωρίς αύριο, μια επιθυμία που πήραν τα χρόνια μακριά. Δάκρυ δεν κύλισε πότε, το βλέμμα σου πάντα παγωμένο, καρφωμένο στο λευκό πανί που στεκόταν απέναντι σου. Δίπλα η παλέτα των χρωμάτων που στέγνωσαν περιμένοντας μια κίνηση σου. Ήσουν κάτω από την επιφάνεια εκεί που δεν σε βλέπει κανείς και ο αέρας είναι λίγος αλλά είχες συνηθίσει να μην αναπνέεις. Από τι υλικό είσαι φτιαγμένος? Το άκουσες, το παγωμένο βλέμμα χάθηκε το πρόσωπο ζάρωσε και η ψυχή βγήκε.

IF THINGS GO WRONG, dN'T GO WITH THEM