Πόνος άκρων

Πέρναν οι μέρες και νιώθω το κενό μιας πορείας που βγάζει στο άγνωστο. Ψάχνω, σαν απελπισμένος την βάρκα της ελπίδας αλλά μάταιος κόπος! Τα βλέμματα όλων με καρφώνουν λεγοντάς μου των "δεκάλογο των πρεπει". Ενοχικοί τύποι που κουβαλάν πολυάρηθμα κόμπλεξ κατωτερότητας και χαιρονται με την λύπη των άλλων προσπαθούν να δημιουργήσουν μια κοινωνία απο ακέφαλα κοτόπουλα. Μια αλυσίδα με ελλατωματικους κρίκους που ανα πάσα στιγμή μπορεί να σπάσουν οδηγόντας μας στην απομόνωση και την αποξένωση. Η απόγνωση είναι εδώ και προκαλεί ενα συνεχές βουητό στα αυτιά της τεμπέλικης, κατά τα άλλα, νεολέας. Άντρες που πρέπει να σφύξουν τα δόντια και να αποχαιρετήσουν την χώρα που τους γεννησε, γυναίκες που μένουν πισω ως φάρος σε λιμάνι. Εικόνες πολέμου σε πιο soft έκδοση. #Αμά τα πάρω θα πάρω φόρα, θα σας ρυμάξω στις κλοτσιές στην ανηφόρα!