Tuesday, May 31, 2011

Εισητήριο ζωής.

Οι αλήθειες και αύτα που πονούν λέγονται στα σκοτείνα εκεί που μίλας στις σκιές και σε ακούν μόνο αυτοί που θέλεις. Ήρθες, μας κοιτάξες και μιλήσαμε με τα ματιά, ματιές μεταξύ φίλων, ματιές μεταξυ ανδρών. Συνηδητοποίω οτί ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που βγήκαν να γιορτάσουν και να κάνουν ΚΑΙ εσένα να νιώσεις όμορφα. Τα μάτια σου ήταν καρφωμένα πάνω μου, περιμένοντας μια κίνηση μου προς εσένα. Δεν ηθέλα να σου επιτρέψω να μου μιλήσεις εκείνη την ώρα! Χαμήλωσα το βλέμμα μου και αφέθηκα στα κάφρικα σχόλια μας, σχόλια που μόνο χαμόγελα φέρνουν. Πάω να φύγω, μέτα από ενάν ατελείωτο μαραθώνειο πιοτού και με ακολουθείς. Η επιθυμία σου να μου μιλήσεις μεγάλωνε. Σε κοιτάζω, και τοτε δακρύζεις. Το φως στο βαγόνι τρεμοπαίζει και εκει στα σκοτεινά ψελίζω τις πρώτες λέξεις. Δεν υπάρχουν κάλοι και κακοί άλλα όλοι μας έχουμε καλή και κακή ανθρώπινη πτυχή. Πορευόμαστε στην ζωή και με τις δύο άλλα είναι στο χέρι μας ποια θα επιλέξουμε. Ανταποκρίνεσαι στο έναυσμα μου ρωτώντας με αν πιστεύω στην μοίρα, κουναω το κεφαλι μου καταφατικά. Ήταν την λάθος στιγμή, στο λάθος μέρος. Συνέχιζεις να εκφράζεις τα συναισθήματα σου μέσα απο τις λεξεις. Πιστευεις στον Θέο? , με ρωτας. Ναι, όλοι έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε, σου απαντω. Μια αγγαλια, ένα ευχαριστώ, και ενα μισοσκισμένο εισητηριο πέφτει απο τα ιδρωμένα σου χέρια. #Εγώ σε ευχαριστώ.
 

No comments:

Post a Comment